3.41 Dlaczego kobiety i żonaci mężczyźni nie mogą być księżmi?

Nazwa „święceń” pochodzi od łacińskiego ordo, oznaczającego określony stan w Kościele, do którego wchodzi się za pomocą specjalnego obrzędu konsekracji, nazywanego ordinatio, który udziela daru Ducha Świętego, pozwalającego wykonywać „świętą władzę” (sacra postestas) w imię i z mocy Chrystusa w służbie Ludowi Bożemu. [KKKK 323]

Sakrament święceń składa się z trzech stopni, które są niezastąpione dla organicznej struktury Kościoła: z biskupstwa, prezbiteratu i diakonatu. [KKKK 325]

Sakrament święceń dla wszystkich trzech stopni jest udzielany przez włożenie rąk przez biskupa na głowę wyświęcanego i przez specjalną modlitwę konsekracyjną, będącą prośbą do Boga o wylanie Ducha Świętego i Jego darów, odpowiednio do posługi, do której kandydat jest wyświęcany. [KKKK 331]

Święcenia ważnie przyjąć może tylko mężczyzna ochrzczony. Kościół czuje się związany tym wyborem dokonanym przez samego Pana. Nikt nie ma prawa do otrzymania sakramentu święceń; kto uważa się za zdolnego do przyjęcia tej posługi, winien poddać to swoje pragnienie osądowi Kościoła. [KKKK 333]

Ten, kto przyjmuje święcenia, otrzymuje – przez posługę biskupa – dar Ducha Świętego, który daje mu świętą władzę pochodzącą od Chrystusa. Być kapłanem oznacza sprawować funkcję lub urząd. Przez święcenia kapłan otrzymuje określoną moc i zostaje posłany do braci i sióstr w wierze. [Youcat 249]

Kapłani Starego Przymierza pojmowali swoje zadanie jako pośredniczenie między tym, co niebiańskie, a tym, co ziemskie, między Bogiem a Jego ludem. Ponieważ Chrystus jest jedynym „pośrednikiem między Bogiem a ludźmi” (1 Tm 2, 5), dlatego wypełnił i położył kres tamtemu kapłaństwu. Po Chrystusie kapłaństwo może istnieć jedynie w łączności z Chrystusem, z ofiarą Chrystusa na krzyżu oraz dzięki powołaniu i apostolskiemu posłaniu przez Chrystusa. Katolicki kapłan, który sprawuje sakramenty, nie działa własną mocą ani na podstawie swojej moralnej doskonałości (której niekiedy, niestety, nie posiada), lecz in persona Christi (w osobie Chrystusa). Przez fakt święceń dysponuje przemieniającą, uzdrawiającą i zbawczą mocą Chrystusa, ponieważ kapłan niczego nie ma z siebie, lecz jest przede wszystkim sługą. Znakiem rozpoznawczym każdego prawdziwego kapłana jest pokorne zdumienie z faktu swojego powołania. [Youcat 250]

Decyzja, że tylko mężczyznom wolno jest przyjąć sakrament święceń, nie jest jakimkolwiek deprecjonowaniem godności kobiety. Przed Bogiem mężczyzna i kobieta mają równą godność, ale inne zadania i charyzmaty. Kościół w decyzji dotyczącej święceń czuje się zobligowany faktem, że przy ustanawianiu kapłaństwa podczas Ostatniej Wieczerzy Jezus wybrał wyłącznie mężczyzn. W 1994 r. papież Jan Paweł II orzekł, że „Kościół nie posiada żadnej władzy, aby udzielać kobietom święceń kapłańskich, i że wszyscy wierzący Kościoła powinni się kategorycznie podporządkować tej decyzji”. Jak żaden inny człowiek w starożytności, Jezus, gorsząc współczesnych, dowartościowywał kobiety, przyjaźnił się z nimi i brał je w obronę. Kobiety znajdowały się w Jego otoczeniu, a On wysoko cenił sobie ich wiarę. Pierwszym świadkiem Zmartwychwstania była kobieta. Dlatego Marię Magdalenę nazywa się „apostołką apostołów”. Jednakże święcenia kapłańskie i urząd pasterski powierzany był zawsze mężczyznom. W kapłanie mężczyźnie wspólnota ma widzieć reprezentanta Jezusa Chrystusa. Kapłaństwo jest szczególną służbą, która wymaga mężczyzny z charakterystycznymi dla płci męskiej uczuciami ojcowskimi. Nie jest jednak w żadnym wypadku formą męskiej dominacji nad kobietami. Kobiety w Kościele pełnią zadanie nie mniej ważne niż mężczyźni, co widać na przykładzie Maryi. Ewa stała się matką wszystkich żyjących (Rdz 3, 20). Jako „matki wszystkich wierzących” kobiety posiadają szczególne dary i zdolności. Bez ich wrażliwości nauczanie, zwiastowanie Ewangelii, działalność charytatywna, duchowość i duszpasterstwo w Kościele byłyby jednostronne i „kulawe”. Zawsze wtedy, gdy w Kościele mężczyźni posługują się swoją służbą kapłańską jako narzędziem dominacji albo kobiety nie chcą wykorzystywać właściwych im charyzmatów – występują przeciwko miłości i Duchowi Jezusa. [Youcat 257]

Jezus żył w celibacie i chciał tym samym wyrazić swoją niepodzielną miłość do Boga, swego Ojca. Naśladowanie sposobu życia Jezusa i życie w bezżennej czystości „ze względu na królestwo Boże” to od czasów Jezusa znak miłości, zupełnego poświęcenia się Panu i całkowitej gotowości do służby. Kościół rzymskokatolicki żąda takiego sposobu życia od swoich biskupów i prezbiterów, Kościoły unickie tylko od swoich biskupów. Celibat – mówi papież Benedykt XVI – nie może oznaczać „nie zaznać miłości”, ale musi oznaczać „dać się porwać namiętności dla Boga”. Prezbiter jako osoba żyjąca w celibacie powinien być płodny w takim sensie, w jakim jest reprezentantem ojcostwa Boga i Jezusa. Papież mówi dalej: „Chrystus potrzebuje kapłanów, którzy są dojrzali i mężni, zdolni do prawdziwego ojcostwa duchowego”. [Youcat 258]